اولین خشکی کره زمین چه نام داشت

اولین خشکی کره زمین چه نام داشت را از سایت اسک 98 دریافت کنید.

پانگه‌آ

پانگه‌آ^[۱]، پانجه‌آ یا کهن‌قاره^[۲] نام ابرقاره عظیم دوران پیشاتاریخ است. این ابرقاره در فاصلهٔ بخش پایانی دورهٔ دیرینه‌زیستی (پالئوزوئیک) و بخش آغازین میانه‌زیستی (مزوزوئیک) به وجود آمده‌است. نام پانگه‌آ برگرفته از واژه‌های یونانی παν «همه» و Γαῖα «زمین» است.

۱۷۵ میلیون سال پیش قاره‌هایی که امروز مجموعهٔ خشکی‌های زمین را تشکیل می‌دهند در یک اَبَرقارهٔ کلان به نام پانگه‌آ کنار هم جمع شده بودند. آفریقا در میانهٔ این همگروهه جای داشت و در واقع برآمدگی شمال غربی آن، پیوندگاه دو قطعه پانگه‌آ، لوراسیا (دربرگیرندهٔ آمریکای شمالی، اروپا و آسیای شمالی) و گوندوانا (شامل آمریکای جنوبی، آفریقا، آسیای جنوبی، جنوبگان و قاره استرالیا) بود.

به خاطر وجود این پل خاکی به‌هم‌پیوسته بود که، جانوران خشکی‌زی کمیاب مانند کیسه‌داران، که نخستین گروه مهم پستانداران بودند، می‌توانستند در هر گوشهٔ زمین پراکنده شوند. نزدیک به ۱۶۵ میلیون سال پیش که روند تکه‌تکه شدن پانگه‌آ آغاز شد، ادامهٔ این جابه‌جایی بسیار دشوار گردید.

گواه یک‌پارچگی پیشین[ویرایش]

شواهد فسیلی باقی‌مانده از زمان یک‌پارچگی پانگه‌آ هستند؛ که با توجه به حضور گونه‌های مشابه و یکسانی در قاره‌هایی که در حال حاضر با فاصله‌های بسیار دور جدا از هم قرار دارند، واقعیت آن را نشان می‌دهند. به عنوان مثال، فسیل‌های لیستروساروس ددکمانان در آفریقای جنوبی، هند و قطب جنوب، در کنار اعضای زبان‌سرخس زمینی، یافت شده‌است که در این صورت لازم می‌شود دایرهٔ توزیع گیاه در آن بازهٔ زمانی: از دایرهٔ قطبی تا خط استوا؛ اگر قاره‌ها در موقعیت کنونی خود بوده‌اند، گسترده باشد؛ و باز به طور مشابهی، خزندهٔ آب شیرین مسوسورس تنها در آمریکای شمالی که به آفریقا چسبیده بوده،مناطق محلی از سواحل برزیل و آفریقای غربی یافت می‌شود.^[۳]

افزون بر این شواهد بیشتری برای پانگه‌آ در زمین‌شناسی قاره‌های مجاور موجود است، از جمله برابری و تطبیق روند زمین‌شناسی بین ساحل شرقی آمریکای جنوبی، و ساحل غربی آفریقا برقرار است. کلاهک یخی قطبی دورهٔ کربنیفر انتهای جنوبی پانگه‌آ را پوشاند. سپرده‌های یخبندانی، یا به طور خاص یخ‌نهشته‌های هم‌سن با ساختار مشابه در بسیاری از قاره‌های جداگانه که در قاره پانگه‌آ باهم بوده‌اند نیز پیدا شده‌است.^[۴]

تکه‌تکه شدن[ویرایش]

نخستین پاره‌ای که از پانگه‌آجدا شد شامل جنوبگان و استرالیا بود که پیرامون ۱۶۰ میلیون سال پیش هم‌زمان با هم، شروع به دور شدن کردند. این پارهٔ جدا شده حامل جمعیتی از کیسه‌داران بود که گونهٔ نوعی آن دوره‌است.

بقیهٔ پانگه‌آ ۵۰ میلیون سال دیگر پیوسته برجا ماند و در این دوره گروه تازه‌ای از پستانداران به نام جفت‌داران پدید آمدند. جفت داران از کیسه‌داران کارآمدتر بودند و در بیشتر مناطق جهان به کلی جای آنان را گرفتند؛ ولی نتوانستند به استرالیا برسند و به این دلیل است که آن قاره امروز هم مسکن زیای کیسه‌دار پرزاد و ولدی است.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

بر پایه، داده‌هایی از: مک ایودی، کالین، اطلس تاریخی آفریقا، ترجمه فریدون فاطمی، تهران ۱۳۶۵.

منبع مطلب : fa.wikipedia.org

مدیر محترم سایت fa.wikipedia.org لطفا اعلامیه سیاه بالای سایت را مطالعه کنید.

روزی که اولین معبد روی زمین از آب بیرون آمد

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دیارمیرزا ،امروز، برابر با روزی است که مکان کعبه، به عنوان اولین خشکی در کره زمین از زیر آب ها بیرون آمد و پس از آن خشکی در سراسر زمین گسترده شد.

 بیست و پنجم ذیقعده هم زمان با دحوالارض یعنی روز “گسترش یافتن زمین” است. این روز یکی از پربرکت ترین روزهای ایام سال ذکر شده چرا که طبق برخی روایات زمین کعبه، در این روز ظاهر گشته و گسترش یافته است. روزه داری، دعا و ذکر خواندن از اعمالی است که برای روز دحوالارض توصیه شده است.

از امیرالمومنین (ع) روایت شده که فرمود: «نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شد، در بیست و پنج ذی القعده بود. کسی که در این روز روزه بگیرد و شبش را به عبادت بایستد، عبادت صد سال را که روزش را روزه و شبش را عبادت کرده است خواهد داشت». همچنین در شب دحوالارض بر اساس روایتی از امام هشتم (ع)، حضرت ابراهیم و حضرت عیسی به دنیا آمده اند.

بیرون آمدن زمین کعبه، اولین معبد روی زمین

آیت الله جوادی آملی در کتاب «صهبای حج»، درباره تاریخ کعبه نوشته است: «کعبه اولین معبد مردمی و عبادتگاه توده انسان ها در روی زمین است: ﴿إنّ أول بیت وضع للناس للذی ببکه… ﴾ که تعیین محل و نقشه ساختن آن به رهنمود و دستور خدای سبحان بود: ﴿وإذ بوّأنا لإبراهیم مکان البیت… ﴾

بنابراین، کعبه اولین معبدی (نه اولین خانه) است که در روی زمین ساخته شد. گرچه بر اساس «دحو الأرض» گفته شده: «مکان کعبه اولین زمینی بود که از زیر آب بیرون آمد»، لیکن استفاده این معنا که «اولین خانه ساخته شده کعبه است» از آیه، مشکل به نظر می ‏رسد؛ زیرا اولیت آن را مقید کرده که برای عبادت بوده است. البته آیه شریفه ﴿إن أول بیت وضع للناس… ﴾، معنای مزبور را نفی نیز نمی ‏کند، زیرا قیودی همچون وصف، همانطور که اطلاق ندارد مفهوم نیز ندارد، مگر اینکه جمله مشتمل بر وصف، در مقام تحدید باشد. در این باره و در استفسار از آیه شریفه مزبور، از امیرالمؤمنین (علیه السلام) تصریح به اینکه قبل از بنای کعبه، خانه وجود داشته، نقل شده است.

دحوالارض به چه معناست؟

«دَحو» به معنای گسترش است و برخی نیز آن را به معنای تکان دادن چیزی از محلِ اصلی اش تفسیر کرده اند.
منظور از دحوالارض (گسترده شدن زمین) این است که در آغاز، تمام سطح زمین را آب های حاصل از باران های سیلابیِ نخستین فراگرفته بود. این آب ها، به تدریج در گودال های زمین جای گرفتند و خشکی ها از زیر آب سر برآوردند و روز به روز گسترده تر شدند.

از سوی دیگر، زمین در آغاز به صورت پستی ها و بلندی ها یا شیب های تند و غیرقابل سکونت بود. بعدها باران های سیلابی مداوم باریدند، ارتفاعات زمین را شستند و دره ها گستردند. اندک اندک زمین هایِ مسطح و قابل استفاده برای زندگی انسان و کشت و زرع پدید آمد. مجموع این گسترده شدن «دَحو الارض» نام گذاری می شود.

خبرآنلاین/

منبع مطلب : diyarmirza.ir

مدیر محترم سایت diyarmirza.ir لطفا اعلامیه سیاه بالای سایت را مطالعه کنید.

نحوه شکل گیری زمین

نحوه شکل گیری زمین

در روزهای زیبای بهاری، وقتی سفر می‌کنیم و پا به جاده‌هایی می‌گذاریم که از میان کوه های سر به فلک کشیده می‌گذرند، طبقات رسوبی روی هم انباشته و پیچ و تاب خورده در لابلای کوه‌ها و دره‌ها، برای هر بیننده‌ای شگفت‌انگیز است و حس کنجکاوی‌اش را غلغلک می‌دهد.

کوه هایی که در ۴٫۵ میلیارد سال از عمر زمین در آن به وجود آمده اند و دریاهایی که از میان رفته اند

زمین، خانه زیبای ما و یگانه گهواره شناخته شده در عالم برای حفاظت از حیات، روزهای پر ماجرایی را پشت سرگذاشته است. چه کوه‌هایی که در ۴٫۵ میلیارد سال از عمر زمین در این سیاره به وجود آمده‌اند و چه دریاها که از میان رفته‌اند. بیایید یک بار قصه این خانه را با هم مرور کنیم. خانه‌ای که در ادوار گوناگون میزبان موجودات زنده مختلفی بوده و قاره‌های متنوعی را به خود دیده است. خانه‌ای که اکنون به ما ارث رسیده است و تمام منابع خود را به رایگان در اختیار ما گذاشته، اما دریغا که بشر نادانسته با تصمیم‌ها و سیاست‌ورزی‌های نابخردانه روزبه‌روز در تخریبش می‌کوشد. آنچه در ادامه می‌خوانید داستان پرماجرای خانه ما در این عالم بی انتهاست.

شکل گیری زمین

داستان از حدود ۴٫۶ میلیارد سال پیش آغاز می‌شود؛ زمانی که منظومه شمسی را ابری از غبار و گازی فرا گرفته بود که امروز آن را با عنوان سحابی خورشیدی می‌شناسیم. پس از آن نیروی گرانش به مرور زمان باعث شکل‌گیری و گردش خورشید در مرکز این سحابی شد و پس از شکل‌گیری ستاره‌ای به نام خورشید، اجرام بزرگ‌تر شروع به شکل‌گیری و گردش به دور این ستاره کردند. سپس بادهای خورشیدی این اجرام را از خورشید دور کرد و اجرام حاوی عناصر سبک‌تر مثل هیدروژن و هلیوم به دوردست‌های منظومه شمسی هدایت شدند.

اجرام سنگی نزدیک‌تر به خورشید باقی ماندند و سیاره‌های خاکی را شکل دادند که زمین یکی از آنهاست. سیاره‌های عطارد، ناهید، زمین و مریخ در فاصله‌ای نزدیک‌تر شروع به گردش به دور ستاره مادری خود کردند و سیاره‌های مشتری، زحل، اورانوس و نپتون جایی دورتر از خورشید به گردش در آمدند. در این میان آنچه زمین را از سایر سیاره‌های منظومه شمسی متفاوت کرد، قرار گرفتن این سیاره خاکی در کمربند حیات منظومه شمسی بود. کمربند حیات جایی در فاصله مناسب از خورشید است که آب به صورت مایع امکان جاری شدن روی سطح سیاره را پیدا می‌کند. علاوه بر جایگاه مناسب زمین در منظومه شمسی، جو متعادل این سیاره و وجود اکسیژن کافی، شرایط را برای حیات انسان در کنار تنوع زیستی آماده کرد.

اجرام سنگی نزدیک‌ به خورشید باقی ماندند و سیاره‌های خاکی را شکل دادند، زمین یکی از آنهاست

سرانجام کره زمین حدود ۴٫۵ میلیارد سال پیش و بعد از شکل‌گیری منظومه‌ای اطراف ستاره خورشید شکل گرفت. به گفته محققان قمری که اکنون به دور زمین می چرخد نیز حدود ۴٫۴۵ میلیارد سال پیش با برخورد یک سیاره عظیم به سیاره ما شکل گرفت، این رویداد زمانی رخ داد که زمین بسیار گرم بود و زیر پوسته خود مواد داغ و سوزان قرمز رنگ داشت.

در مراحل بعد به نظر می‌رسد فوران‌های حاصل از فعالیت کوه‌های آتشفشانی این کره خاکی، به مرور جو اطراف زمین را غلیظ کرده است. اما آن زمان جو زمین سرشار از گازهای سمی برای تنفس انسان، حیوانات و گیاهان بوده است و اکسیژن به میزان امروز در آن وجود نداشته است. با گذشت حدود ۵۰۰ میلیون سال، زمین به مرور آغاز به سرد شدن کرد و پوسته جامد روی آن شکل گرفت. آب مایع به‌مرور روی سطح جاری شد تا زمین گهواره حیات شود.

یک قاره، یک اقیانوس

در تاریخ تکامل سیاره زمین، خشکی ها و آب های زمین شکل های مختلفی به خود گرفته و قاره‌های متفاوتی به وجود آمده و از بین رفته است. تا حدود ۳۰۰ میلیون سال پیش، خبری از هفت قاره با تمدن‌های مختلف روی زمین نبود. آن زمان کره زمین از قاره‌ای بزرگ به نام پانگه‌آ (Pangaea) که همه خشکی‌های زمین را در بر گرفته بود و اقیانوسی به نام پانتالاسا (Panthalassa) تشکیل شده بود. بعد از ۵۰ میلیون سال این قاره بزرگ شروع به شکستن کرد. مناطقی که اکنون به نام‌های آفریقا، آمریکای جنوبی، جنوبگان، هند و استرالیا می‌شناسیم، بر اثر شکاف از قاره وسیع اوراسیا جدا شدند. پس از آن نیز آمریکای شمالی از اوراسیا جدا شد و اقیانوس میان آنها فاصله انداخت. تصور کنید اگر زمین شبیه میلیون‌ها سال پیش باقی می‌ماند، شما می‌توانستید همه مسیر استرالیا تا آلاسکا را بی‌وقفه با دوچرخه رکاب بزنید یا از جنوب شیلی به آسانی تا اسکاندیناوی رانندگی کنید! اما تصوری که ما از قاره‌های زمین داریم تقریبا از ۲۵۰ میلیون سال پیش شروع به شکل‌گیری کرده است.

تصوری که ما از قاره‌های زمین داریم تقریبا از ۲۵۰ میلیون سال پیش شروع به شکل گیری کرده است

گرچه میلیون‌ها سال پیش زمین خشکی یکپارچه‌ای داشته است، شرایط اقلیمی متنوعی در مناطق گوناگون این خشکی وجود داشته است. برای مثال قسمت‌های مرکزی این خشکی که میان رشته‌کوه‌ها احاطه شده بود، آب و هوای خشک و قسمت‌های کنار اقیانوس آب و هوای گرم و مرطوب داشته است. احتمالا در آن زمان هم در قسمت‌هایی از این خشکی که به خط استوای زمین نزدیک بوده است، آب و هوای استوایی و جنگل‌های باشکوه حاره‌ای خودنمایی می‌کرده است. وقتی خشکی‌های زمین یکپارچه بود، ارگانیسم‌ها فرصت پراکندگی در همه سطح خشکی را داشتند و بعد از تفکیک قاره‌ها، فرصت داشتند در آب و هواهای مختلف با تنوع ژنتیک متفاوت گسترش پیدا کنند.

این قاره حدود صد میلیون سال به عنوان تنها خشکی زمین وجود داشته و در آن دوره، زیستگاه اجداد پستانداران امروزی بوده است. بعد از آن خشکسالی وسیعی اتفاق افتاد و با آغاز دوران تریاسیک (Triassic) زمین شاهد رشد گروهی از گیاهان آوندی و حیواناتی مثل ماهی‌ها، کروکودیل‌ها، پرندگان و انواعی از خزندگان و حشرات بود. جالب است بدانید دایناسورهای اولیه حدود ۲۰ میلیون سال بعد از این دوران به وجود آمدند.

زمین با چهره‌های متفاوت در طول تاریخ

قاره های زمین همیشه در حال حرکت هستند و ما با حرکت دادن فیلم آنها به جلو و عقب می‌توانیم شکل قاره‌ها را در چند میلیون سال قبل و چند میلیون سال بعد شبیه سازی کنیم. دلیل تغییر شکل قاره‌ها کنار یکدیگر این است که قاره‌های زمین روی مجموعه‌ای از صفحه‌های قاره‌ای سوار شده‌اند و با سرعت‌های مختلف حرکت می کنند. سرعت این حرکت و جابه‌جایی این صفحات به طور متوسط حدود ۳۰ میلی‌متر در سال است.

قاره های زمین همیشه در حال حرکت هستند

امروزه این جابه‌جایی حتی در کمترین ابعاد با ماهواره‌ها سنجیده می‌شود؛ اما پیش از اختراع این فناوری نیز قاره‌ها روی زمین نسبت به هم جابه‌جا می‌شدند. اکنون محققان با توجه به نحوه حرکت کنونی، تنوع زیستی گذشته و فسیل‌های مناطق مختلف، شکل قرارگیری آنها گذشته را با دقت خوبی تخمین می‌زنند. برای مثال قاره آفریقا و آمریکای جنوبی از نظر تنوع زیستی و ویژگی‌های جغرافیایی شباهت‌هایی با یکدیگر دارند که تصور نزدیک بودن آنها به یکدیگر در گذشته را باورپذیر کرده است.

چین‌خوردگی‌های زمین در رشته کوه های عظیم که به شکل امروز در قاره‌های مختلف قرار گرفته‌اند، شباهت‌های زمین‌شناسی با یکدیگر دارند که شاهدی بر پیوستگی قاره‌ها در گذشته به شمار می‌رود. کشف فسیل گیاهان و جانورانی که زیستگاه اصلی آنها در آب است، مثلا در مناطق مرکزی ایران نشان از آن دارد که این مناطق روزگاری زیر آب و کناره‌های اقیانوس قرار گرفته بودند. فسیل گیاهان همسان که در قاره‌های مختلف پیدا شده است، گواه دیگری بر نحوه شکل‌گیری قاره‌ها کنار یکدیگر در گذشته زمین است.

تصویری از قاره های زمین در ۲۵۰ میلیون سال آینده

سفر به آینده قاره ها

حاصل این داستان ۴٫۵ میلیارد ساله، سیاره زیبایی است که اکنون حیات به شکلی که می‌شناسیم روی آن وجود دارد و به طور حتم در عمر کوتاه انسان سیاره‌ای با ویژگی‌های مشابه پیدا نخواهد شد. قاره‌ها هنوز هم در حال جابه‌جایی هستند؛ برای مثال قاره استرالیا به آرامی به طرف آسیا در حرکت و قسمت‌هایی از شرق آفریقا در حال فاصله گرفتن از بخش‌های دیگر این قاره است. در میلیون‌ها سال آینده پهنه آبی به نام اقیانوس اطلس وجود نخواهد داشت، صفحه‌های آفریقا و آمریکای شمالی به یکدیگر برخورد می‌کنند، در حالی که آمریکای جنوبی به جنوبگان نزدیک‌تر می‌شود. استرالیا به جنوب شرقی آسیا و چین می‌رسد و در نهایت اروپا به شمالگان نزدیک‌تر می‌شود تا بیش از هر زمان دیگر اقلیمی سردسیر پیدا کند.

نویسنده: سپیده شعرباف

منبع : jamejamonline.ir

منبع مطلب : www.beytoote.com

مدیر محترم سایت www.beytoote.com لطفا اعلامیه سیاه بالای سایت را مطالعه کنید.

جواب کاربران در نظرات پایین سایت

مهدی : نمیدونم, کاش دوستان در نظرات جواب رو بفرستن.