داستان دایناسوری که هنوز زنده است

داستان دایناسوری که هنوز زنده است را از سایت اسک 98 دریافت کنید.

آیا ممکن است دایناسورها هنوز هم در جایی از دنیا زندگی کنند؟

یقینا دایناسورهامی‌توانند هنوز هم در گوشه‌ای از جهان زنده باشند؛ شاید در سیاره‌ای بیگانه و گوشه دوردستی از کهکشان! شاید هم در سیاره خودمان یا سیاره‌ای معادل سیاره ما در یک جهان دیگر؛ ممکن است در آنجا یک دایناسور از نوع Triceratops به عنوان یک وب دولوپر مشغول به کار باشد! خیلی جالب به نظر می‌رسد!

اجازه بدهید واقع بین باشیم و مثل اسپیلبرگ تصور نکنیم که دایناسورها در گوشه‌ای از کره زمین مخفیانه در حال پرسه زدن هستند.(حداقل تاکنون هیچ دلیل قانع کننده‌ای برای این فرضیه پیدا نشده است) اما این موضوع به معنای آن نیست که ما توسط موجودات هم‌ عصر دایناسورهای منقرض شده – نه الزاما خودشان – احاطه نشده‌ایم. قبل از این که به این فسیل‌های زنده بپردازیم نگاهی می‌کنیم به شایعاتی که اخیرا درباره رویت موجودات باستانی رواج پیدا کرده‌اند.

Megalodon ها، (بزرگ دندان ها ) کرگدن‌های‌ حاکم بر دریا؛ از خویشاوندان کوسه‌های ماکو به حساب می‌آیند. این موجودات ۱۵ متر طول داشتند و کمی قوی‌تر از Tyrannosaurus rex بودند. در سال ۲۰۱۴ یک مستند تلویزیونی ادعا کرد که این موجودات هنوز هم در اقیانوس‌ها به سر می‌برند! این خبر برای همه مردم بسیار هیجان انگیز بود؛ برای همه، به جز دانشمندان و دیرین شناسان، چون آنها تردیدی ندارند که Megalodon واقعا منقرض شده است. تعداد زیادی از دندان‌های این موجودات کشف شده است که هیچکدام کمتر از ۱/۵ میلیون سال قدمت ندارند.

دقیقا مشابه Megalodonها، شایعاتی درباره دیدن Sasquatch(گوریل پاگنده) و هیولای Loch Ness ( هیولای دریاچه نس اسکاتلند) و این که آنها دایناسور واقعی هستند منتشر شد اما بد نیست بدانید که تاکنون کسی ثابت نکرده که این موجودات از نظر ژنتیکی به دوران ژوراسیک یا کرتاسه تعلق دارند؛ در واقع تاکنون حتی ثابت نشده که این موجودات در هیچ دوره‌ای به راستی وجود داشته‌اند!

برخی از مردم اعتقاد دارند کهmokele-mbembe در جنگل‌های آفریقای مرکزی زندگی می‌کند. در حالی که همه گروه‌های اکتشافی در یافتن این موجود ۱۱ متری Apatosaurus مانند، ناتوان بوده‌اند و به عبارت دیگر، این موجود اصلا وجود ندارد.

با تمام این‌ها بگذارید از تصور قدم زدن یک دایناسور در حیاط پشتی ما هیجان‌زده شویم! پرندگان هم اجداد یکسانی با دایناسورها داشته‌اند و در واقع نوع تکامل یافته این موجودات هستند که ۶۶ میلیون سال پیش از انقراض در امان مانده‌اند. فسیل کفتار بومی جنوب آفریقا هم با قدمت ۵۵ میلیون سال پیدا شده است؛ در حالی که این جانوران تاکنون تقریبا بدون تغییر باقی مانده و زنده هستند. اگر می‌خواهید یک موجود باستانی را در اقیانوس ببینید و از یافتن Megalodon ناامید شده‌اید به کوسه فیلی نگاه کنید. این موجود آهسته‌ترین تکامل را در طول تاریخ داشته و از ۴۲۰ میلیون سال پیش تغییری نکرده است؛ ۲۰۰ میلیون سال قبل از ظهور دایناسورها!

منبع مطلب : itresan.com

مدیر محترم سایت itresan.com لطفا اعلامیه سیاه بالای سایت را مطالعه کنید.

دایناسورهای ایران / داستان جانورانی که کامل منقرض نشدند (فیلم)

کیفیت پایین:

کیفیت خوب:

عصر ایران؛ محسن ظهوری ـ این جانوران از جذاب‌ترین موجودات جهان‌اند. با اینکه هیچ انسانی در طول تاریخ آن‌‌ها را از نزدیک ندیده و دانش ما نسبت به زندگی‌شان بسیار کم است، اما بازسازی نعره یک «تی‌رکس» می‌تواند خیلی‌ها را هیجان‌زده کند.

از کجا آن‌ها را می‌شناسیم؟ چطور می‌دانیم کجا و چطور زندگی می‌کردند؟ از پیدا شدن فسیل‌ها، بقایا و آثارشان. فسیل‌شناسی و دیرینه‌شناسی در چند سده اخیر توانسته رد آن‌ها را در بسیاری از نقاط جهان بیابد؛ حتی در ایران که گرچه نیازمند مطالعات عمیقی است، اما آثاری از حضور آن‌ها اینجا هم یافت شده.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بیشتر بدانید:

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دایناسورها موفق‌ترین جانوران مهره‌داری هستند که زمین تاکنون به خود دیده. جانورانی با گونه‌های متنوع که پس از ۱۵۴ میلیون سال زندگی در زمین، ناگهان حادثه‌ای همه‌چیز را برای‌شان تغییر داد؛ برخورد شهاب سنگی بزرگ به زمین در ۶۶ میلیون سال پیش و نابودی بخش بزرگی از حیات در این سیاره آبی.

زمینی که دایناسورها در آن می‌زیستند، به شکل امروز نبود. ۲۲۰ میلیون سال پیش که آغاز تکامل دایناسورهاست، خشکی‌های زمین شکلی دیگر داشتند و تمام قاره‌ها به هم چسبیده بود. ایران چه وضعیتی داشت؟ اگر نقشه سیاسی امروز را بر زمین آن روزگار منطبق کنیم، متوجه می‌شویم؛ ایران سه مجموعه خشکی است که بخشی است دور از هم؛ شبه‌جزیره‌هایی که محل زندگی برخی گونه‌های دایناسورها بوده. البته نه دایناسورهای مشهوری که در فیلم‌ها دیده‌ایم، بلکه جانورانی بسیار کوچک‌تر از آن‌ها.

یک ردپا نخستین اثر یافت شده از یک دایناسور در ایران است. ردپای دایناسوری گوشتخوار به طول حدود ۳ متر و اندکی بزرگ‌تر از شترمرغ که سال ۱۳۴۸ به‌صورت اتفاقی در «دره‌نیزار» کرمان کشف شد. دو ‌سال بعد تیم جست‌وجویی به رهبری «آلبر دولاپاران» دایناسورشناس مشهور فرانسوی به این منطقه رفت و ۲۳ ردپا از گونه‌های مختلف این جانوران پیدا کرد. سال ۱۳۵۱ پیدا شدن ردپای دایناسور دیگری توسط «میرعلی‌اکبر نوگلِ سادات» در منطقه «زیرآب» مازندران مشخص کرد که ایران به پژوهش‌های بسیاری در این زمینه احتیاج دارد.

اما این تحقیقات تا سال‌ها بسیار محدود ماند تا اینکه در سال ۱۳۸۱ به دعوت «مجید میرزایی عطاآبادی»، «الکساندر کلنر» دیرینه‌شناسان برزیلی و «فابیو مارکو دالاوکیا» دیرینه‌شناس ایتالیایی به ایران دعوت شدند و با همراهی «عرفان خسروی» و «محمد پورباغبان» دو دانشجوی ایرانی، بعد از سه دهه دوباره به پی‌جویی دایناسورها در ایران پرداختند. آن‌ها در کوهستان‌های کرمان این فسیلِ دندانِ دایناسور را یافتند که دندانه‌های ظریف کنار آن، نشان می‌دهد متعلق به دایناسوری گوشتخوار بوده. سازمان زمین‌شناسی ایران این دندان را برای تحقیقات بیشتر به «الکساندر کلنر» سپرد که متاسفانه پس از آتش‌سوزی موزه ملی برزیل در پاییز سال ۹۷  مفقود شده.

گزارشی از ردپای گله‌ای از دایناسورها در سال ۸۹ و گزارشی دیگر از یک ردپای نه چندان واضح در سال ۹۶ توسط «نصرالله عباسی» از منطقه «بلده» مازندران، نشان می‌دهد که ایران هنوز آثار کشف‌نشده بسیاری از دایناسورها در خود دارد.

 اما این دایناسورها از چه گونه‌ای بودند و چه شکل و شمایلی داشته‌اند؟

بازسازی دایناسورهای ایران با آثار یافت شده در ایران، آن‌طور که در فیلم‌ها دیده‌ایم، به‌راحتی ممکن نیست، «دولاپاران» پس از نخستین جست‌وجوی دایناسور در ایران، ردپای یافت شده را متعلق به دایناسوری علفخوار به‌نام «کامپتوسورس» با سه متر قد دانسته بود، اما بررسی‌های سال ۸۱ نشان داد که نتیجه‌گیری «دولاپاران» اشتباه بوده و صاحب این ردپا دایناسوری گوشتخوار تقریبا به این شکل و با همان اندازه حدودا سه متری بوده.

در مازندران هم می‌توان وجود دایناسورهایی گوشتخوار را تائید کرد. و البته نشانه‌هایی از حضور دایناسورهای گیاهخوارِ بزرگ‌جثه و چهارپا هم در این منطقه پیدا شده که داستان دایناسورها در ایران را بسیار هیجان‌انگیز کرده.

گرچه ایران بهشت پژوهش‌گران دایناسور نیست، اما دیرینه‌شناسان چشم امید دیگری به این سرزمین دارند. برای دانستن این امید باید به ابتدای این متن برگردیم؛ به نعره هیجان‌انگیز یک «تی‌رکس»؛ گونه‌ای از دایناسورها که بر اثر اصابت شهاب سنگ به زمین منقرض شد. اما واقعیت این است که همه دایناسورها منقرض نشدند و برخی از گونه‌های آن‌ها را همین امروز کنار خود می‌بینیم. مثل قُمری‌ها که کنار پنجره خانه‌هایمان می‌نشینند. مثل کلاغ‌ها، گنجشک‌ها و همه جانورانی که آن‌ها را جزو دسته پرندگان دانسته‌ایم؛ همان گروهی از دایناسورهای کوچک حشره‌خوار که توانستند از فاجعه بزرگ در زمین زنده بمانند.

ایران برای دیرینه‌شناسان به همین‌خاطر مهم است؛ جایی است که طبق پژوهش‌هایشان فکر می‌کنند ممکن است سنگواره‌های مهمی درباره تکامل پرندگان از دایناسورها در آن پیدا کرده و بخش بزرگی از معمای زنده ماندن این گروه از دایناسورها را حل کنند. این همان نکته‌ای است که مجید میرزایی و عرفان خسروی سال  ۸۳ در پژوهش مشترکی ارایه دادند. آن‌ها این امید را دارند که نشانه‌ای وجود این دایناسور را درایران پیدا کنند تا جدای از ردیابی سیر تکامل دایناسورها به پرندگان امروزی، پژوهش روی فسیل‌های یافت شده در ایران، بتواند آشکارکننده مهاجرت این موجودات از شرق به غرب یا بالعکس باشد.

اما پژوهش درباره دایناسورهای ایران با سه مشکل بزرگ روبه‌رو شده. اول، کسانی که هر سنگ گِردی را به عنوان تخم دایناسور و هر برآمدگی را جای پای این جانوران معرفی می‌کنند. دوم، اشخاصی که فسیل‌های ارزشمندی از دایناسورها یافته‌اند اما در مجموعه‌های شخصی خود نگه می‌دارند و حاضر به اهدای آن به موزه‌ها برای انجام بررسی علمی نیستند. و سوم، پژوهشگرانی که هیچ ارگانی حاضر به سرمایه‌گذاری برای پژوهش و پی‌جویی‌شان درباره دایناسورهای ایران نیست. پژوهش‌هایی که می‌تواند برای تمام مجامع علمی بین‌المللی مهم و ارزشمند باشد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بیشتر بدانید:

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

منبع مطلب : www.asriran.com

مدیر محترم سایت www.asriran.com لطفا اعلامیه سیاه بالای سایت را مطالعه کنید.

دایناسورها منقرض نشده اند! نگاهی به ۱۲ باور رایج اما غلط درباره دایناسورها

دایناسورها برای میلیون ها سال حکمرانان بی چون و چرای کره ی زمین بودند اما ناگهان به دلیلی که فرضیه های زیادی درمورد آن مطرح شده دوران فرمانروایی آن ها به سر رسید و طی تغییرات شدید و غیر قابل تحمل آب و هوای کره ی زمین منقرض شدند. اما حقیقت آن است که برخلاف تصور رایج این موجودات هنوز منقرض نشده اند و این یکی از چندین تصور اشتباهی است که در مورد دایناسورها وجود دارد. در ادامه به ۱۲ مورد از رایج ترین تصورات اشتباه درباره ی دایناسورها می پردازیم.

۱- منقرض شدند

شکی نیست که ۶۵ میلیون سال قبل یک انقراض جمعی رخ داد (احتمالا بر اثر برخورد یک شهاب سنگ عظیم با زمین) که به زندگی بسیاری از گونه های دایناسورها، اما نه همه ی آن ها پایان داد. پرنده های امروزی شکل تحول یافته ی دایناسورها هستند. یکی از نمونه های خوب این مسأله، خفاش ها هستند. این حیوانات نوع عجیبی از پستانداران هستند که از بال و توانایی پرواز کردن برخوردارند. بنابراین همه ی دایناسورها منقرض نشده اند و به صورت نوادگان پرنده شکل خود به زندگی ادامه داده اند.

۲- نوعی مارمولک فلس دار بودند

نه لزوما. در طول ۲ دهه ی گذشته هزاران فسیل از دایناسورهای پردار در کشور چین کشف شده است. احتمالا این پرها به دایناسورها کمک می کرد که دمای بدن خود را تنظیم کنند و این ویژگی به ویژه برای دایناسورهای کوچک تر سودمند بود.

۳- حیوانات خونسردی بودند

دانشمندان با بررسی ساختار میکروسکوپیک استخوان های دایناسورها پی بردند که این حیوانات رشد سریعی داشتند. در میان حیوانات این ویژگی تنها مختص به پرندگان و پستانداران است که سوخت و ساز بدن آن ها سریع و دمای بدن شان ثابت است. این مسأله علت تحول یافتن دایناسورها به سمت پردار شدن و عایق بندی بدن شان را توضیح می دهد. اما هنوز کاملا معلوم نیست که بدن آن ها از نظر دما عیناعملکردی مانند بدن ما داشته یا خیر. ممکن است که دایناسورها از نظر سوخت و ساز بدن دقیقا مانند پرنده ها و پستانداران نبوده باشند.

۴- همه ی آن ها به رنگ سبز مایل به خاکستری بودند

دایناسورها در اصل بسیار رنگارنگ بودند. امروزه دیرینه شناسان قادرند رنگ دقیق بعضی از آن ها را تعیین کنند چون فسیل های سالمی از پرهای دایناسورها یافته شده که ساختار تشکیل دهنده ی آن ها که ملانوزوم نام دارد به خوبی قابل بررسی است. این ملانوزوم ها حاوی رنگدانه هستند و اشکال و آرایش مختلف آن ها رنگ دایناسورها را نشان می دهد.

۵- همه ی آن ها عظیم الجثه بودند

درست است که ابتدا اسکلت دایناسورهای عظیم الجثه توجه جستجوگران دایناسور را جلب کرد اما امروزه دیرینه شناسان به دنبال دایناسورهایی در اندازه ها و اشکال مختلف هستند. بعضی از دایناسورهای گردن دراز به بزرگی یک هواپیمای مسافربری بودند اما بسیاری از آن ها هم اندازه ی کوچکی داشتند. بعضی از آن ها به اندازه ی یک کبوتر بودند.

۶- فسیل بیشتر گونه های دایناسورها کشف شده

محققان بیش از ۷۰۰ گونه از دایناسورهای منقرض شده را شناسایی کرده اند اما این احتمالا فقط بخش کوچکی از جمعیت اصلی ان ها است. ما امروزه ۱۰ هزار گونه از از نوادگان پرنده شکل دایناسورها را می شناسیم. سرعت کشف فسیل ها به قدری زیاد است که به طور متوسط هر هفته یک گونه ی جدید از دایناسورها کشف می شود. بخشی از این مسأله به دلیل آن است که دیرینه شناسان در سراسر دنیا آموزش های لازم را در این خصوص می بینند و فسیل هایی را در کشور خودشان پیدا می کنند.

۷- بعد از مرگ دایناسورها، پستانداران تکامل یافتند

پستانداران شکل تحول یافته ی حیوان خزنده ای به نام ساینودونت هستند که شبیه به یک موش صحرایی فلس دار بود و بیش از ۲۰۰ میلیون سال قبل، پیش از دایناسورها بر روی کره ی زمین زندگی می کرد. پستانداران تا حدود ۱۶۵ میلیون سال قبل به دو طبقه بندی جانوران کیسه دار و جفت دار تحول یافتند. این مسأله در عصر ژوراسیک یعنی دوران شکوفایی دایناسورها رخ داد. در زمان دایناسورها پستانداری بزرگ تر از گورکن وجود نداشت اما درست بعد از انقراض دایناسورهای غیر بالدار، پستانداران به تدریج به گونه های مختلفی تبدیل شدند، در سراسر کره ی زمین پراکنده شدند و ابعاد بزرگ تری پیدا کردند.

۸- همه ی خزندگان بزرگ دایناسور بودند

خزندگان بالدار مثل پتروسورها، خزندگان آبی مثل پلسیوسورها و ایکتیوسورها، اگرچه در همان دوره ی دایناسورها زندگی می کردند و ۶۵ میلیون سال قبل گرفتارانقراض جمعی شدند، اما دایناسور محسوب نمی شدند. این موجودات با دایناسورها در تعامل بودند اما خود به دسته بندی جداگانه ای تعلق داشتند.

۹- سرعت زیادی داشتند

بعضی از دایناسورها مثل رپتورها سرعت بالایی داشتند و بعضی از آن ها مثل دایناسورهای گردن دراز با سرعت پایینی حرکت می کردند. تحقیقات جدید بیان می کند که بر اساس فشار وارده بر استخوان های پاهای عظیم تی رکس ها در هنگام دویدن، این دایناسورها احتمالا سرعتی بالاتر از سرعت دوی آهسته ی انسان ها نداشتند.

۱۰- حالت ایستاده ی تی رکس مثل گودزیلا بود

در بسیاری از موزه ها حالت ایستاده ی تی رکس ها با استفاده ی از استخوان های آن ها به گونه ای بازسازی شده که دم دایناسور روی زمین قرار گرفته، اما محققان از دهه ی ۱۹۶۰ پی برده اند که تی رکس ها نه به صورت ایستاده بلکه در واقع مثل یک الاکلنگ عظیم، بدن خود را به صورت افقی نگه می داشتند.

۱۱- استگوساروس ها توسط تی رکس ها شکار می شدند

حقیقت آن است که این دو گونه در دوره های زمانی کاملا متفاوتی زندگی می کردند. استگوساروس ها نزدیک به ۱۵۰ میلیون سال قبل زندگی می کردند یعنی در اواخر دوره ی ژوراسیک اما تی رکس ها حدود ۶۷ میلیون سال قبل شکل یافتند یعنی در عصر کرتاسیوس و چند میلیون سال قبل از رویداد انقراض جمعی.

۱۲- موجودات تکامل یافته ای نبودند

بسیاری از مردم تصور می کنند که دایناسورها موجودات کم هوش، کند و غیر جذابی بودند که تا فرا رسیدن زمان انقراض شان کار ویژه ای انجام نمی دادند. اما حقیقت آن است که این حیوانات بیش از ۱۵۰ میلیون سال بر کره ی زمین حکومت می کردند. برای اینکه دید دقیق تری نسبت به این مسأله داشته باشید باید بدانید که گونه های انسان نوین (هومو ساپینس یا انسان هوشمند) تنها ۲۰۰ هزار سال است که روی زمین حضور دارد و اولین نیاکان ما تنها از ۷ میلیون سال پیش وجود داشتند.

منبع مطلب : rooziato.com

مدیر محترم سایت rooziato.com لطفا اعلامیه سیاه بالای سایت را مطالعه کنید.

جواب کاربران در نظرات پایین سایت

مهدی : نمیدونم, کاش دوستان در نظرات جواب رو بفرستن.